Carmen Clavero describiu
a Quico Bouza como un profesor esixente. Pode ser que moitos alumnos teñan esa
experiencia das clases, dos entrenos ou dos ensaios. Sen embargo, polo menos na
teoría, esa forma de velo encaixa perfectamente coa exposición que o profesor
Bouza fixo sobre o tema Plasticidade
corporal.
O concepto de
plasticidade foi aplicado aos órganos internos, á musculatura, aos osos; particularmente
falouse da plasticidade do corazón e, sobre todo, da plasticidade do cerebro. ¿Plasticidade?
Si. Cómo cambian, aumentan de tamaño ou disminúen, como se fortalecen ou se
debilitan, como adaptan a súa forma. Con exemplos do exercicio físico e dos
entrenamentos os asistentes puideron comprender cómo funcionan os órganos
corporarais e o corpo no seu conxunto: a destrucción e a rexeneración celular e
dos tecidos é constante, e comprendelo é vital para potenciar e orientar
adecuadamente a nosa actividade. A esixencia, a autoesixencia, é unha
consecuencia implícita en esta consideración.
Dous inimigos a bater
sinalou Quico: o sedentarismo, a falta de actividade física, un. O outro, o
consumo de sustancias tóxicas. “Xa sabedes, -animou Quico aos presentes-, se
queredes un fígado hipertrofiado, botellón; se queredes uns alveólos planos,
tabaco; se queredes un corazón reducido, sillón. O corpo e plástico, e se
adpata ao que fas e ao que consumes”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario